ادبیات، شعر و ترانه بازتاب دهنده ی کشمکش های عمیق تاریخی و روح جامعه است.
بدون ادبیات، تاریخ بی جان و خشک می ماند.
زبان، شعر و تصنیف بازتعریف قدرت می کند.
– تاریخ یک خواب است.
این ادبیات و هنر است که آن را تعبیر و معنا می کند.
هنر، به ویژه در دوران بحران، تنها بازتاب واقعیت نیست، بلکه ابزاری است برای بازخوانی و بازآفرینی تاریخ.
هنر می تواند لحظات فراموش شده را زنده کند و قدرت را به مردم بازگرداند.
هر رخداد بزرگ تاریخی، به ویژه بحران ها و تحولات سیاسی ـ اجتماعی نظیر انقلاب ها و جنگ ها، علاوه بر بازتعریف ساختارهای قدرت و مناسبات اجتماعی، ادبیات، شعر ترانه و تصنیف خود را هم خلق می کنند.
این پدیده های بزرگ زبان تازه ای برای بیان خواسته ها، آرمان ها، هویت ها و دردهای مردم خلق می کنند که در قالب شعر، ترانه، تصنیف و روایت های شفاهی، به سرعت در میان توده ها فراگیر می شود.
ادبیات و موسیقی در چنین مقاطع تاریخی، تنها بازتاب عاطفی یک دوره نیستند، بلکه ابزارهایی راهبردی برای بسیج فکری و عاطفی، تقویت روحیه امید و مقاومت، و سیاست گذاری فرهنگی به شمار می آیند.
به بیان دقیق تر، این آثار فرهنگی بخشی از فرایندهای ساختاری شکل گیری ذهنیت های اجتماعی و عرصه میدان مبارزات ایدئولوژیک و گفتمانی هستند.
source