به گزارش میراث آریا، سیل جمعیت زنان با روبندهای سبز و سیاه در دست، به خیابان ها سرازیر می شود، چون رودهای کوچک در آغاز هر برزنی به هم پیوند می خورند و دریایی می شوند از داغداران و همدردان زینب(س)، ذکر گویان، بغض در گلو، اشک در چشم و داغ در دل، گام به سمت بقعه امامزاده زیدبن علی (ع) بر می دارند تا روایت پریشانی زینب در ۴۰ منزلگاه و حرکت اصلی به سوی اقیانوس نور و حاجت را آغاز کنند.
در بقعه امامزاده، حرکتی عظیم آغاز می شود، زنان کفش از پای رها می کنند، پای برهنه به سمت منزلگاه هایی روانه می شوند که تمثیلی از ۴۰ اسارتگاه زینب است، روبندها را به چهره می کشند، ۴۰ شمع در دست دارند و به نیت خلوص عزاداری و ادای حاجاتشان، روزه سکوت را آغاز می کنند.
در طول مسیر پیاده روی، لب به سخن نباید گشود مگر به ذکر حسین و نوای امان از دل زینب، حالا که همه چیز مدرن شده، امروزی ها هم در این آیین باشکوه دلدادگی گوشی های تلفن همراهشان را مملو از نوحه و ادعیه کرده و دسته های چندنفری زنان سیاه و سبزپوش، همزمان که به سمت منبرهای خانگی قدم بر می دارند، نوای بی نوایی زینب را از طریق موبایل با صدای نوحه خوان یکی می کنند.
زنان با پای دل به یاد اسیران حادثه کربلا به راه می افتند، از همان آغاز، اشک و آه یکی می شود، هر یک ندایی در دل دارند و کمی آنطرف تر، ۴۰ میزبان عزادار، منتظر میهمانان دلسوخته و حاجتمند هستند که بیایند و با برافروختن شمعی، ریختن قطره اشکی و فرستادن صلواتی در منزل آنان، تبرک معنوی این روز را بیش از پیش کنند.
حالا آفتاب جان گرفته و با جسارت بیشتری بر زمین می تابد اما هنوز صبح است، درب ۴۰ خانه در یک مسیر مشخص به روی کاروان چهل منبر باز است، صاحب خانه ها هم عزای حسین در دل دارند، سوگ داغ دل زینب را در قلبشان شعله ور نگاه داشته اند و بر خلاف کاروان اسارت زینب، با مهر و احترام از کاروانیان استقبال می کنند.
با رسیدن به محل نخستین منزل در منطقه ‘ باغ دختران’ نخستین شمع را در منبری کوچک و شلوغ روشن کرده و قندی نیز به نشانه برآورده شدن حاجت برمی دارند، بدین ترتیب زنان کاروان چهل منبر ، ۴۰ شمع را در ۴۰ منزلگاه روشن کرده و ۴۰ حبه قند را به نیابت برداشته اند تا در صورت برآورده شدن حاجت، این قندها را در ۴۰ منبر سال آینده و یا سایر مراسم عزاداری به عنوان تبرک به مردم دهند.
درون یا بیرون حیاط هر خانه، منبر کوچکی از قرآن و اسپند و بساط مختصر آب و شربت به راه است، کاروان های زنان نقاب دار یکی یکی از راه می رسند، همچنان روزه سکوت دارند و با ورود به هر خانه شمعی را در سقاخانه کوچک گوشه حیاط روشن می کنند.
اینجا صحنه نذر و نیاز است، دانه های تسبیح یکی یکی می غلطد، دست ها در نوحه های زیر لب با داغ سینه آشنا می‌شود، هیچ کس نمی داند دیگری هنگام برافروختن شمع چه در دل دارد، چه بر لب زمزمه می کند، به یاد کدام صحنه کربلا بغض دارد و به فکر کدام کودک و اسیر کاروان زینبی اشک می ریزد، اما هرچه هست عزای حسین است و غم اسارت و تنهایی زینب.
شمع ها یک به یک روشن می شود، پا به پای هر روضه با چهل منبری ها اشک می ریزد و از فراغ می سوزد، همانطور که زینب در رثای حسین جانش گریست و دل سوخته شد، اما کاروان، با کرامت این خاندان مطهر هم بیگانه نیست، پس از خلوص دل و صفای قلب در پی روشنی هر شمع، یک قند یا نقل مشکل گشا به نیت رفع حاجت از خانه میزبان برداشته می شود، آخر چه کسی بهتر از حسین و زینبش واسطه برآورده شدن حاجات شوند، اصلا مگر ضامنی بهتر از فرزندان غریب فاطمه هم هست؟
منبرگردی تمام می شود، حالا خورشید به نیمه آسمان رسیده و هنگام اذان است، کاروان به پایان چهل منزلگاه رسیده است و کاروانیان در حال بازگشت به بقعه زیدبن علی هستند، همانجایی که سفر چند ساعته شان را به روی درگاه نور و عشق آغاز کرده بودند، همانجایی که دلشان از غم حسین سنگین شده و از مشکلات هم به درد آمده بود.
به حرم امن امامزاده آمده اند، قلبشان مملو از حرارت عشق به حسین و زینب است، از غمگساری برای دل پریشان زینب، دل آرام شده اند، سنگینی قلبها از اشکی که برای حسین بر گونه غلطیده سبک شده و اینگونه است که باید گفت بی شک عزای حسین (ع) است که طنین روح بخش دارد، جان را آرامش می بخشد و انسان را به خداوند نزدیکتر می کند.
وعده دیدار هر ساله زنان خرم آباد در روز تاسوعا همینگونه است، هیچکس نمی داند آغاز رسم چهل منبر از کی و کجا در خرم آباد بوده اما نسل های متفاوت در این آیین دوشادوش یکدیگر به یاد قدم های خسته زینب در مسیر عزاداری حسین گام برمی دارند و نبض روح و جانشان با هر لحظه خستگی و دلتنگی بانوی قد خمیده هم آوا می شود.
هرچند سال های اخیر چهل منبر تنها مختص زنان نبوده بلکه تعدادی از مردان نیز به این آیین قدیمی روی آورده و همراه زنان، خواهران و دخترانشان با انداختن نقاب و روبند پای پیاده عازم سفری چهل مقصدی می شوند اما چهل منبر همچنان در قبضه عزاداری زنان شهر است، آنجا که با شیرزن کربلا اعلام بیعت می کنند و از بانوی دل شکسته حاجت می خواهند تا رد پریشانی از قلب و جان زندگی شان پاک شود.
انتهای پیام/
source