علیرضا حسینی مطرح کرد؛
علیرضا حسینی با اشاره به اینکه سینمای ایران پیش از انقلاب تا دهه ۱۳۸۰ روندی رو به رشد و شکوفایی را طی کرده، تأکید کرد که این سینما از دهه ۱۳۹۰ به دلایل مختلف رو به افول قرار گرفته است.
علیرضا حسینی (تهیه کننده سینما و عضو هیئت رئیسه خانه سینما) در گفتگو با خبرنگار ایلنا، درباره اولویت‌های موجود در سینما و انتظاراتی که از سازمان سینمایی وجود دارد، اظهار کرد: با توجه به اینکه امروز مسائل و مشکلات بسیاری در سینمای ما وجود دارد که نیاز به توجه ویژه دارند شاید نتوان یک اولویت را مطرح کرد بلکه انتظار می‌رود سازمان سینمایی و دولت به فهرستی از اولویت‌ها توجه کنند و بهتر است بگویم که در حال حاضر سینما اولویت‌های به جامانده بسیاری دارد. سینمای ایران اکنون نیازمند احیای دوباره است تا از وضعیت بحرانی کنونی خارج شود.
حسینی خاطرنشان کرد: بخشی از مشکلات موجود هم مربوط به حوزه تولید می‌شوند و هم به مسائل فرهنگی کلان کشور مربوط هستند. در حوزه پخش و اکران و تولید مشترک در داخل کشور و بین‌الملل نیز با مشکلات زیادی مواجه هستیم. در دهه های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ سینمای ایران به سطح بالایی از اعتبار جهانی دست پیدا کرده و در دهه ۹۰ و قرن جدید از میزان پیشرفت سینما به دلیل مشکلات متعددی که وجود دارد کاسته شد. همچنین اختلاف سلیقه بسیاری از سینماگران سه نسل با شرایط و قوانین وضع شده برای تولید و اکران و پخش آثار سینمایی و از طرفی بروز بحرانهای اجتماعی و اقتصادی به وجود آمده در سالهای اخیر، سینمای ایران را به سمت افول سوق داده است.
وی افزود: در حوزه تولید هم با مسائلی روبرو هستیم و باید برنامه وجود داشته باشد که آثار سینمایی را به جایگاهی که در میان مخاطب داخلی وجهانی داشته است بازگرداند و البته فیلم‌هایی با کیفیت و محتوای مناسب برای مخاطب روز تولید کنیم. بسیاری از آثار سینمایی ما برای اکران در سینماهای کشور و همچنین حضور در عرصه‌های بین‌المللی مناسب نیست. کار مدیران و سینماگران برای بهبود سطح آثار و احیای این سینما بسیار سخت است؛ باید برنامه داشته باشیم تا سلیقه مخاطب و تولیدکنندگان آثار سینمایی بهبود پیدا کند و به نظر من مدیران دولتی و بخش‌های خصوصی خوب است به این نکات توجه داشته باشند تا اعتماد مخاطبان بین‌المللی نیز به سینمای ایران ترمیم و احیا شود. در زمانی که عباس کیارستمی نخل طلای کن را دریافت کرد ما بیش از هزار جایزه بین‌المللی از جشنواره‌های معتبر داشتیم و در دنیا سینمای ایران جایگاه ویژه‌ای داشت و سینمای ما در مسیر پیشرفت خوبی بود؛ قبل از انقلاب اتفاقات خوبی در سینما رخ داده بود و بعد در دهه ۱۳۶۰ با عملکرد مثبت مدیران رشد کرد و دهه ۱۳۷۰ به شکوفایی رسید و در دهه ۱۳۸۰هم پیشرفت داشت اما متأسفانه پس از آن شیب پیشرفت سینمای ایران برعکس شد و اگر از تک ستاره‌های موفق بگذریم که آثار خوبی در سینمای ایران خلق کردند ما دیگر روند رو به رشد گذشته خود را نداریم. امروز برخی سینماگران موفق ما به دلایل غیرموجه خانه‌نشین هستند، باید شرایطی فراهم شود که ایشان دوباره در سینما حضور پیدا کنند. در دهه‌های قبل هر سال تعدادی فیلم بسیار موفق برای اکران داخلی و یا حضور بین المللی داشتیم و سایر فیلم‌ها هم می‌توانستند در زمینه‌های مختلفی موفق باشند و بازار را کامل کنند و اکثریت آثار نمره قابل قبولی می‌گرفتند اما امروز اینگونه نیست و اکثریت آثار ما نمی‌توانند موفقیتی در داخل و خارج داشته باشند.
حسینی تأکید کرد: ما جدا از همه مسائلی که باید به آن‌ها رسیدگی شود نیازمند ارتقای سطح دانش و تخصص سینماگرانمان به فناوریهای جدید هستیم و در کنار آن باید تجهیزات تولید و پخش نیز ارتقا پیدا کنند اما متأسفانه معمولاً به دلیل برخی تنگ‌نظری‌ها و بی‌توجهی‌ها به سینما بودجه مناسبی برای سینما در نظر گرفته نمی‌شود و ما نمی‌توانیم خود را در این زمینه‌ها تقویت کنیم. با وجود اینکه تعداد سالن‌های کشورمان به هزار سالن افزایش پیدا کرده که اتفاق خوبی است ولی این تعداد هنوز کافی نیست و باید به چهارهزار سالن برسیم. لازم است که ما در سخت‌افزار و نرم‌افزار در حوزه‌های تولید و پخش داخلی و بین‌المللی ارتقا پیدا کنیم. ظاهرا سینمای ما در دوران پس از کرونا وضعیت اقتصادی بهتری دارد و به لحاظ ریالی شاهد فروش بالاتر آثار هستیم اما اگر این فروش را با میزان تورم و هزینه تولید فیلم سینمایی مقایسه کنیم متوجه می‌شویم که اتفاق خاصی رخ نداده و هنوز با گذشته سینمای خودمان و دنیا فاصله زیادی داریم.
وی افزود: اکنون که از خمودگی به وجود آمده دوران کرونا تا حدی فاصله گرفتیم. هنوز، حال بسیاری از سینماگران خوب نیست، کسانی که در گذشته های نزدیک آثار فاخر و با ارزشی تولید کرده‌اند بیکار هستند یا امکان اکران آثارشان فراهم نشده است و از طرفی اگر آثارشان به پخش رسیده است پخش مناسبی نداشته و اصلاً دیده نشده است و مردم هم به دلیل نبود محصول باکیفیت مجبور هستند صرفا فیلم‌های طنز و گاهی هجو موجود را ببینند و طبیعتاً در این شرایط ترمیم سلیقه تخریب شده مخاطب سخت است.
این تهیه‌کننده سینما در ادامه اظهار کرد: اکثر فیلم‌هایی که امروز فروش بالایی دارند آثاری نیستندکه همه مخاطبان را راضی کنند و بخش کوچکی از مخاطبان داخلی و بین‌المللی سینمای ایران را در بر می‌گیرند. بدون اینکه آمارها حواسمان را پرت کنند باید بدانیم اکثر آثار سینمای ما شکست می‌خورند. . همه موفقیت‌های سینمای ما امروزه محدود به چند سینماگر موفق است وگرنه جریان مستمری وجود ندارد. آثارسینمایی ما در ۱۰ -۱۵ سال اخیر افت کرده است.
حسینی تأکید کرد: دو یا سه دهه پیش ما در اوج سینمای دنیا بودیم و جزو ده کشور برتر سینمای جهان به حساب می‌آمدیم ولی امروز جایگاهمان را از دست داده‌ایم و کشورهایی که هیچ نامی از آن‌ها در سینما نبود از ما وضعیت بهتری دارند و اگر همین روند را ادامه دهیم بدون شک در آینده، دیگر کشورهایی که اصلاً نامی از آن‌ها نشنیده‌ایم هم از ما جلوتر می‌روند. نمی‌خواهم بگویم که ناامید هستم این وضعیت را باید به وضوح شرح داد تا شاید تلنگری برای مدیران و مسئولان باشد و در کنار مدیران، هنرمندان هم باید مطالبه‌گر و فعال باشند چرا که معمولاً مدیران و مسئولان ما شعارهای خوبی می‌دهند اما این مسئولیت ما است که اجازه ندهیم این حرف‌ها در حد شعار باقی بماند و با پیگیری باید بتوانیم آن‌ها را به مرحله اجرا برسانیم.
این تهیه‌کننده در پاسخ به پرسشی درباره تمایل مسئولان فرهنگی کشور به حفظ وضعیت حاضر گفت: سینما هنر و رسانه فاخر و مهمی است و بیهوده عنوان هنرصنعت به آن نداده‌اند. اگر نگاهی دقیق به سینمای دنیا داشته باشیم متوجه می‌شویم سیاستمداران که امروز هر کاری دلشان می‌خواهد در جهان انجام می‌دهند و به لحاظ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ویرانی‌های بزرگی در جهان به بار آورده‌اند، ابتدا همه اهداف خود را بوسیله سینما به مردم حقنه کرده‌اند و نمایش داده‌اند و همیشه در سینما سرمایه‌گذاری‌های بسیاری می‌کنند تا بتوانند امروز از آن بهره‌های بسیاری ببرند. ما پیش‌تر اهدافی را با سینما دنبال می‌کردیم و به این اهداف رسیدیم ولی اکنون برنامه فرهنگی و اقتصادی مناسبی نداریم؛ وقتی پیشرفتی حاصل شده باید مسیر این پیشرفت را ادامه دهیم و هر توقف در آن نشان‌دهنده افول است.
وی افزود: من اطمینان دارم در نگاه مدیران سینمایی و فرهنگی کشور این نگرش که بهتر است فیلم‌های اجتماعی و منتقدانه ساخته نشود وجود نداشته و وجود ندارد. به نظر من مدیران حتی به فیلم‌های چالش‌برانگیز احتیاج دارند و شاید اشتباه کنند و آثاری را توقیف کنند اما واقعیت این است که کم‌هزینه‌ترین انتقادها وتلنگرها را سینما به مسئولان میزند و راه اصلاح و خروج از بحرانها را از طریق کار فرهنگی و هنری و به خصوص سینما می‌توان نشان داد؛ هیچ اشکالی ندارد که ما فیلم‌هایی به شدت منتقدانه داشته باشیم. هنر سینما زبان قدرتمندی دارد که می‌تواند به جامعه و دولت درباره مسائل مختلف هشدار دهد و تلنگر بزند تا از اتفاقات ناگوار آینده پیشگیری شود. به نظر من مدیرانی که نگاهی پیش‌رو و دلسوز دارند اجازه می‌دهند که سینما این تلنگر را بزند.
حسینی در پایان درباره راهکارهای موجود برای بهتر شدن وضعیت حضور فیلم‌های ایرانی در عرصه‌های جهانی گفت: آقای فریدزاده در حوزه بین‌الملل کار کرده‌است و به این حوزه آشنا است و نگاه مثبتی به سینما دارند. من فکر می‌کنم آقای فریدزاده با همین نگاه انتخاب شده تا حضور سینمای ایران در عرصه‌های جهانی را احیا کند. سینمای دنیا در حال پیشرفت است و اگر ما متوقف شویم از دیگر کشورهای دنیا عقب می‌مانیم و باید بدانیم احیای سینمای فعلی با گذشت زمان هر روز سخت‌تر می‌شود.
انتهای پیام/
source