«آغوش باز» فیلمی متفاوت در بین کمدی‌های گیشه

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ فیلم سینمایی «آغوش باز» در بین چندین فیلم کمدی اکران شده و هیچ دور از انتظار هم نیست که سیستم سیطره یافته بر اکران سینما‌ها چندان اقبالی هم به آن نشان ندهند و اگر سری به سینما‌ها بزنید، می‌بینید که تبلیغات فیلم‌های کمدی به طور پررنگ انجام شده ولی خبری از «آغوش باز» نیست. این اتفاق در حالی می‌افتد که فیلم از ستاره‌های سینما، همچون محسن کیایی و حامد کمیلی هم بهره برده است ولی چون کمدی نیست و از رقص مردان در آن خبری نیست در میانه توجه ویژه به کمدی‌ها حقش آنطور که باید و شاید ادا نمی‌شود.

فارغ از وضعیتی که فیلم در اکران دارد، آنهایی که می‌خواهند فیلم محترمی را با خانواده ببینند و شاید گزینه مناسبی در وضعیت چند سال اخیر سینما‌ها ندارند، می‌توانند با خیال راحت همراه با خانواده و فرزندان خود به تماشای «آغوش باز» بنشینند؛ فیلمی که اتفاقا از اهمیت خانواده می‌گوید.

داستان از این قرار است که یک خواننده مشهور با بازی حامد کمیلی آنقدر درگیر کار و کنسرت پیش‌روی خود است که از زن و دو فرزندش غافل شده است. وی همچنین سراغی از پدر و مادر پیر خود نمی‌گیرد ولی اتفاقاتی برایش رخ می‌دهد که روابط خانوادگی و کاری او را دچار تحول بزرگی می‌کند.

این فیلم همانطور که از داستانش پیدا است هم فضایی مفرح و موسیقایی دارد هم ملودرامی است که مسایل خانوادگی و انسانی را مطرح می‌کند و از آنجا که بهروز شعیبی سینما را بلد است، این فیلم در قصه گویی و کارگردانی هم اثری است که نمره قبولی را می‌گیرد و درنهایت می‌توان در طول زمانی که در سینما نشسته‌ای و فیلم را تماشا می‌کنی از آن لذت ببری و پس از پایان آن با خود گوشزد نکنی که چه کمدی سخیفی!

همچنین اگر قبل از تماشای اثر تیزر‌های آن را دیده باشید پس از تماشای فیلم با خود نمی‌گویید فیلم چیزی ببشتر از تیزر آن نداشت بلکه با قصه‌های مختلفی در «آغوش باز» رو به رو هستید که از تیزر آن فراتر است.

«آغوش باز» با قصه‌ای که دنبال می‌کند نسبت به آثار کارنامه بهروز شعیبی متفاوت است و آن نگاه و پیام‌هایی که غالبا در سینمای او یافت می‌شد در فیلم «آغوش باز» در لایه‌های دیگری مطرح شده است و روی هم رفته می‌توان گفت به سینمای بدنه نزدیکتر شده است. «آغوش باز» گرچه در کارگردانی اثر ساده‌تری نسبت به کار‌های قبلی شعیبی است ولی این مزیت را دارد که باعث می‌شود بهروز شعیبی در یک ژانر و گفتمان محدود نشود و سینمای ایران نیز در بخش ملودرام‌ها بتواند روی تولیدات او بیشتر حساب کند.

یکی دیگر از نقاط قوت «آغوش باز» بازی زوج مهدی هاشمی و احترام برومند است که نقش زن و شوهر را بازی می‌کنند و اتفاقا این بخش از فیلم زیبایی‌های خودش را دارد. این فیلم نشان می‌دهد چقدر سینمای ایران با حذف نقش برای میانسالان و کهن‌سالان به بازیگران خود ظلم کرده و همچنین خود را از ظرفیت آنها محروم کرده است. همچنین بخش قابل اعتنایی از جامعه ایرانی که طبق آمار رو به میانسالی و کهن‌سالی است دیگر خود و مسایلشان را در سینمای ایران پیدا نمی‌کنند و فیلم «آغوش باز» جزو معدود آثاری است که به این بخش توجه کرده است.

بازی گلاره عباسی هم در این فیلم کاملا متفاوت از تجربه‌های قبلی او است و توانسته جزئیات نقش را به خوبی درآورد. معرفی شبنم گودرزی بازیگر جوان به سینما هم دیگر اتفاقی است که در «آغوش باز» رقم خورده است. 

و اما در پایان جا دارد به ترانه‌های «آغوش باز» و تجربه خوانندگی حامد کمیلی هم اشاره کنیم. اینکه در فیلم حامد کمیلی با صدای خودش آواز می‌خواند و لب نمی‌زند از نکات جالب توجه فیلم است که شاید شما را برای تماشای «آغوش باز» ترغیب کند.

انتهای پیام/