قطب‌الدین صادقی، داور بخش «فیلم‌تئاتر» سومین جشنواره چندرسانه‌ای میراث‌فرهنگی، در گفت‌وگو با میراث‌آریا با اشاره به اهمیت شکل‌گیری جریان منسجم «تئاتر ملی» در ایران اظهار کرد: چند دهه است که در انتظار شکل‌گیری پایگاه‌ها و برنامه‌ریزی‌های منسجم برای تئاتر ملی هستیم، درحالی‌که ظرفیت فرهنگی کشور برای این امر بسیار بالاست.
او با اشاره به الگوهای موفق جهانی افزود: در پاریس و لندن، بزرگ‌ترین بناها و بودجه‌ها به تئاتر ملی اختصاص یافته، اما ما نیز با تکیه بر پیشینه فرهنگی غنی و سرمایه انسانی توانمند می‌توانیم چنین جایگاهی را ایجاد کنیم. جشنواره‌ها می‌توانند نقطه آغاز این حرکت باشند.
صادقی با تاکید بر ضرورت بازتاب هویت ایرانی در آثار نمایشی گفت: ما نیازمند تئاتری هستیم که انسان ایرانی، بحران‌های ایرانی و جهان‌بینی ایرانی را روایت کند. تجربه‌های درخشان دهه‌های گذشته نشان می‌دهد که این مسیر کاملاً امکان‌پذیر است و با برنامه‌ریزی و حمایت پایدار می‌توان دوباره آن جریان را احیا کرد.
این استاد دانشگاه سه گام اساسی برای توسعه جریان حرفه‌ای تئاتر ملی ترسیم کرد: نخست باید شرایطی فراهم شود که نویسندگان بتوانند با تمرکز و آرامش ذهنی آثار خلاقانه تولید کنند. گام دوم ایجاد پایگاه و ساختمان دائمی برای اجراست. گام سوم نیز تربیت و تثبیت گروه‌های حرفه‌ای است که بتوانند به‌صورت مستمر فعالیت کنند. این سه گام می‌تواند جریان حرفه‌ای نمایش ایرانی را پایه‌گذاری کند.
صادقی با تاکید بر نقش حرفه‌ای‌گری در تاثیرگذاری هنر گفت: آثار بزرگ و حرفه‌ای بیشترین ظرفیت اثرگذاری را دارند. وقتی جریان حرفه‌ای شکل بگیرد، تماشاگر نیز با اشتیاق بیشتری همراه می‌شود و تئاتر به جایگاه واقعی خود بازمی‌گردد.
او با بیان اینکه جشنواره‌های چندرسانه‌ای می‌توانند نقشی راهبردی در انتقال میراث‌فرهنگی داشته باشند، تصریح کرد: معرفی مناسب آثار، شناخت ایجاد می‌کند و شناخت منجر به علاقه‌مندی می‌شود. جوانان ما وقتی با گذشته ارزشمند و ظرفیت‌های فرهنگی‌شان آشنا شوند، ارتباط عمیق‌تری با هویت خود پیدا می‌کنند.
این کارگردان با تاکید بر اهمیت «به‌یادمانده‌ها» در میراث‌فرهنگی افزود: قصه‌ها، آیین‌ها و نمایش‌ها سرمایه‌های زنده فرهنگ ما هستند. با مهندسی نو و زیبایی‌شناسی روز می‌توان این عناصر را وارد چرخه خلاقیت امروز کرد و به آن‌ها حیات تازه بخشید.
صادقی با اشاره به ظرفیت احیای آیین‌ها گفت: برای نمونه، آیین تمنای باران را می‌توان با نگاه خلاقانه به یک اثر نمایشی جذاب و امروزی تبدیل کرد. این کار هم حفظ میراث است و هم بازآفرینی خلاقانه آن؛ پلی میان گذشته و حال و آینده.
او جشنواره‌های تخصصی را موتور محرک این جریان دانست و گفت: چنین جشنواره‌هایی می‌توانند نیروها را گرد آورند، ذهن‌ها را خلاق کنند و هنرمندان را به تلاش‌های جدی‌تر ترغیب کنند. استمرار معرفی، تحلیل و نقد آثار نیز باعث تقویت جریان حرفه‌ای می‌شود.
صادقی با اشاره به اینکه «هنر یعنی تأثیر»، اظهار کرد: برای اثرگذاری باید گروه‌های حرفه‌ای، ثبات و مراکز تخصصی داشت. ایجاد چنین ساختاری نه‌تنها ممکن است بلکه با توجه به ظرفیت‌های فرهنگی کشور یک ضرورت است.
او در پایان خواستار حمایت زیرساختی بیشتر شد و گفت: نهادهای مسئول می‌توانند با فراهم کردن فضاهای تمرین، امکانات فنی، حمایت از جشنواره‌ها و انتشار تحلیل‌ها و خروجی‌ها، نقش مهمی در تقویت جریان تئاتر ملی ایفا کنند. شرط زنده‌ماندن میراث‌فرهنگی، معرفی درست و اثرگذاری عمیق بر افکار عمومی است.
انتهای پیام/
source