زندگی روزمره افغان‌ها؛ هیچ چیز مانند قبل نخواهد بود+عکس

به گزارش خبرنگار ایلنا، «گاردین» به تازگی گزارشی از یک تاریخ و اتفاق منتشر کرده است؛ واقعه‌ای که در میان انبوه اخبار و حوادث دنیای امروز  به حاشیه رفت.  این رسانه برای پرداختن به این موضوع به واکاوی کتاب  «It Can Never Be the Same »/ «هیچ چیز مانند قبل نخواهد بود» شامل عکس‌های  لورنتسو توگنولی پرداخته است.

عکس‌های این مجموعه،  در فاصله‌ی سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ در افغانستان گرفته شده‌اند؛ دوره‌ای سرنوشت‌ساز و آکنده از گذار و آشوب.  برخلاف گزارش‌نگاری‌های سنتی، تصاویر این مجموعه سفری است درون‌نگر و تأمل‌برانگیز.  این گزارش درباره زندگی روزمره افغان‌هاست و به زبان تصویر است. 

گزارشگر گاردین نوشته است: بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳، همزمان با بازگشت طالبان به قدرت، لورنزو توگنولی از خانواده‌ها و جنگجویان در افغانستان عکس گرفت، به این امید که چهره‌ای از این کشور را که در اخبار دیده نشده بود، نشان دهد. 

در ادامه این گزارش توضیحات جزیی و کلی به صورت عکس نوشت ارائه شده‌اند. 

سنگین، افغانستان – ژوئن ۲۰۲۲

 در این‌ عکس بازار شهر سنگین را می‌بینیم؛ منطقه‌ای که در نتیجه‌ی نبردهای شدید سال‌های اشغال آمریکا به‌شدت ویران شده .  ابعاد  جنایت‌ها و نقض‌های حقوق بشری که در این مناطق سابق خط مقدم رخ داده‌اند، هنوز به‌ روشنی آشکار نشده است. 

کابل، افغانستان، فوریه ۲۰۱۹

شکیلا، ۳۵ ساله، در خانه‌ی گِلی خود در میان فرزندانش در سکونتگاه غیررسمی «دیوار هیواد» ایستاده است. همسر او به هروئین اعتیاد دارد و شکیلا با گدایی در بازار شهر خانواده را تأمین می‌کند. تمام دخترانش پیش‌تر نامزد شده‌اند، از جمله صبرینا، دختر هفت‌ساله‌اش (در سمت راست تصویر). پدر صبرینا او را برای بازپرداخت بدهی‌ای به مبلغ ۱۰۰٬۰۰۰ افغانی (حدود ۱۵۲۰ دلار) به یکی از دوستانش نامزد کرده است. پس از انجام نامزدی، نیمی از مبلغ به خانواده پرداخت می‌شود و نیم دیگر زمانی پرداخت خواهد شد که دختر به سن مناسب ازدواج برسد. 

ننگرهار، افغانستان، دسامبر ۲۰۱۹

لورنتسو توگنولی می‌گوید: در سال ۲۰۱۹، پس از آغاز مذاکرات میان طالبان و دولت ایالات متحده، سرانجام از فرماندهان طالبان چراغ سبز گرفتیم تا به مناطقی که تحت کنترل آن‌ها بود سفر کنیم. این سفر نادر زمانی ممکن شد که برخی از چهره‌های ارشد طالبان مشتاق برقراری ارتباط با آمریکایی‌ها بودند. بازدید کوتاه اما پرتنشی بود. جنگجویان طالبان کنجکاو بودند که ما، خارجی‌ها، را از نزدیک ملاقات کنند. این جنگجو از نخستین کسانی بود که آن صبح با او روبه‌رو شدیم؛ او چند صد متر آن‌سوتر از آخرین ایست بازرسی دولتی و در آن‌سوی خطوط مقدم منتظر ما بود.

وردک، افغانستان، اکتبر ۲۰۲۱  

زلمی عادل، ۱۶ ساله، در بزرگراه نزدیک روستای زادگاهش در «اندر» برای مدرسه محلی پول جمع می‌کند. این مدرسه به جوانان درباره جهاد یا جنگ مقدس آموزش می‌داد و آن‌ها را از نظر ایدئولوژیک برای پیوستن به طالبان و جنگ با نیروهای آمریکایی و هم‌پیمانان افغانشان آماده می‌کرد. تگنولی  برای تالیف کتابش  با فرانچسکا رکیا  (پژوهشگر) همکاری داشت تا آرشیو خود را با نگاهی تازه بررسی کند و به دنبال تصاویری بگردد که داستانی متفاوت از آنچه در اخبار ظاهر می‌شد، بگوید.

کابل، افغانستان، فوریه ۲۰۱۹

تقریباً دو سوم جمعیت افغانستان در مناطقی زندگی می‌کردند که مستقیماً تحت تأثیر درگیری‌ها قرار داشت، و بسیاری از خانواده‌ها به اردوگاه‌های پناهندگان نقل مکان کردند.  لورنتسو توگنولی در توضیح این عکس نوشته است :  در آنجا لایه‌های بی‌شماری وجود داشت  اتفاقاتی که در پشت صحنه رخ می‌داد نه آشکار بود و نه به‌سادگی قابل درک؛  و به‌ ویژه برای ما. به‌ عنوان غربی‌ها، بسیار آسان بود که آنچه می‌دیدیم را نادرست تفسیر کنیم. آیا واقعاً آنچه در برابر چشمانم رخ می‌دهد را درک می‌کنم؟ یا تنها در حال باز تولید نوعی تصویر از پیش‌ساخته هستم؟ آیا به‌ راستی در حال دیدن و مشاهده دقیق هستم، یا صرفاً در حال تقلید از فیلمی‌ام که در ذهن یک بیگانه بارها و بارها تکرار می‌شود؟

سنگین، افغانستان، ژوئن ۲۰۲۲

توگنولی در طول مذاکرات صلح که با فروپاشی جمهوری افغانستان و بازگشت طالبان به قدرت همراه بود، برای واشنگتن پست کار می‌کرد. در عکس، بیماران و اعضای خانواده‌هایشان را می‌بینیم که در ورودی یک کلینیک در سنگین تجمع کرده‌اند. این کلینیک در یک ساختمان مخروبه قرار دارد که ساخت آن هرگز تکمیل نشد. سنگین شهری کوچک در استان هلمند، در جنوب کشور است و در طول جنگ صحنه نبردهای سنگین بود. این مناطق روستایی اکنون امن‌تر از اوج درگیری‌ها هستند، اما هنوز فقر شدیدی را تحمل می‌کنند. 

کابل، اردوگاه دیوار هیواد، فوریه ۲۰۱۹​

لورنتسو توگنولی  درباره این عکس اینگونه نوشته است: از آنجا که بیش از یک دهه در افغانستان کار کردم، عکس‌های من در بازنمایی آن نقش داشته‌اند: تصاویری که می‌بینیم، تصاویری که نمی‌بینیم و نحوه قاب‌بندی آن‌ها. با گذشت زمان، من از قدرت و محدودیت‌های این بازنمایی آگاه‌تر شده‌ام. من در مورد نقش و جایگاه خود در این سیستم شروع به تأمل  کرده‌ام و عمق درک خود از حقایق را، زیر سوال برده‌ام.

کابل، افغانستان، اکتبر ۲۰۲۲

دانش‌آموزان در کلاس یک مدرسه دینی  حضور دارند. از زمان ممنوعیت تحصیل دختران در مدارس رسمی توسط دولت طالبان، شمار فزاینده‌ای از دختران در مدارس دینی ثبت‌نام می‌کنند، جایی که آنان به حفظ و تلاوت متون اسلامی می‌پردازند.

هرات، افغانستان، نوامبر ۲۰۲۲

زنی در جریان یک دعوای حقوقی بر سر ارث زمین با برادرش در دادگاه طالبان در هرات شرکت کرده است. از زمان برقراری دوباره امارت اسلامی افغانستان در سال ۲۰۲۱، بسیاری از شهروندان پرونده‌های قدیمی خود را به دادگاه‌های طالبان ارجاع داده‌اند، زیرا این دادگاه‌ها را کمتر فاسد و در دسترس‌تر می‌دانند. با این حال، در نظام جدید، متهمان در پرونده‌های کیفری حق داشتن وکیل مدافع ندارند و زنان تنها در صورتی اجازه ورود به دادگاه را دارند که با یکی از بستگان مرد خود همراه باشند. 

کابل، افغانستان، مارس ۲۰۲۰

مردم در محل وقوع حمله‌ای از سوی گروه داعش گرد آمده‌اند؛ حمله‌ای که در ۶ مارس ۲۰۲۰ در یکی از محله‌های شیعه‌نشین کابل رخ داد و به کشته شدن ۳۲ نفر و زخمی شدن بیش از ۸۰ نفر انجامید. این حمله تنها چند روز پس از امضای توافق‌نامه صلح میان ایالات متحده و طالبان صورت گرفت. گروه داعش که با تلاش‌های صلح‌جویانه طالبان مخالف بود، همچنان به انجام حملات تروریستی ادامه داد و عمدتاً اقلیت‌های قومی هزاره و شیعه را هدف قرار می‌داد. 

کابل، افغانستان، مارس ۲۰۱۹

دختری در ورودی خانه گِلی خانواده‌اش در سکونتگاه غیررسمی حسین‌خیل ایستاده است. عموی او و برادرش در پی حمله هوایی به روستای چهاردَره، در حیاط خانه‌شان کشته شدند. بازماندگان این خانواده برای یک روز کامل میان آتش‌بار دوطرفه طالبان و ارتش افغانستان گرفتار بودند تا سرانجام در هنگام وقفه‌ای کوتاه در درگیری‌ها، به کابل منتقل شدند. خانواده هیچ‌گاه نتوانست به خانه خود بازگردد. 

کابل، افغانستان، اکتبر ۲۰۲۳

«منطقه‌ی دریاچه‌ی قرغه، در حومه‌ی کابل، یکی از مقاصد محبوب گردشگری برای خانواده‌ها در تعطیلات آخر هفته است. طالبان ورود مردان و زنان را در یک روز مشترک به پارک‌های تفریحی ممنوع کرده‌اند و در برخی نقاط کشور نیز آنان را از صرف غذا در رستوران‌ها به‌صورت مشترک بازداشته‌اند. امید من این است که این کتاب بخشی از گفت‌وگویی گسترده‌تر درباره‌ی نحوه‌ی درک ما از کشورهایی باشد که اشغال را پشت سر گذاشته‌اند؛ تعاملی درباره‌ی اخلاق روایتگری و تأثیرات ماندگار مداخلات خارجی بر ملت‌هایی چون افغانستان.

انتهای پیام/