به گزارش خبرنگار بین‌الملل گروه فرهنگ و هنر برنا؛ اگر فکر می‌کنید میدان‌های رنگی شان اسکالی آرامش‌بخش‌اند، پس هنوز به اندازه کافی دقیق نگاه نکرده‌اید.
به نقل از گاردین، در نمایشگاه تازه اسکالی با عنوان «آینه‌داری»، تابلوی مربع‌شکل دیوار آبی با مستطیل‌های درهم‌تنیده در طیف‌های مختلف آبی، تصویری از آرامش و اضطراب را هم‌زمان پیش چشم می‌گذارد. در زیر این آبی‌ها، رگه‌هایی از رنگ‌های گرم و چوبی پنهان است که گویی روایتگر تنش‌های فروخفته در زندگی هنرمند است.
در این مجموعه صمیمی، اسکالی با نگاهی درونی به زندگی خود می‌نگرد و در کنار آثار انتزاعی، پرتره‌ها و صحنه‌هایی از زندگی روزمره را نیز به نمایش گذاشته است. این بار او نه‌تنها آینه‌دار خویش است بلکه جهانی موازی را تصور می‌کند که در آن به‌جای فرم‌های هندسی، فنجان‌ها و چیدمان‌های خانوادگی را نقاشی می‌کند.
الهام او از جورجیو موراندی، نقاش ایتالیایی طبیعت بی‌جان، به وضوح در کنار آثارش دیده می‌شود؛ دیواری از طراحی‌ها و چاپ‌های موراندی روبه‌روی دیواری از آثار اسکالی قرار دارد. هر دو هنرمند به نوعی توصیه‌ی سزان را دنبال می‌کنند: «طبیعت را با استوانه، کره و مخروط بازنمایی کن.» اما اسکالی این هندسه را به زبان احساس ترجمه کرده است.
در طرح‌های آبرنگی‌اش از پسر و مادر و در صحنه‌های ساحلی، گرمای انسانی جایگزین نظم هندسی آثار پیشینش شده است. بااین‌حال، همان حساسیت و رنج نهفته در مستطیل‌های رنگی‌اش همچنان جاری است؛ همان پرسشی که منتقد گاردین مطرح می‌کند: «چگونه یک مستطیل می‌تواند این‌همه رنج را در خود جای دهد؟»
انتهای پیام/
source