بهنام صدیقی هنرمند عکاس و مدرس عکاسی که مسئولیت انتخاب آثار رشته عکاسی را در سی‌ودومین دوره جشنواره هنرهای تجسمی جوانان بر عهده دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره معیارهای انتخاب هنرجویان در این دوره جشنواره توضیح داد: برای هر رویدادی معیارها ممکن است جابه‌جا شوند. ما قرار بود حدود ۱۵ تا ۲۰ عکاس انتخاب کنیم، بنابراین باید به مجموعه آثارشان توجه می‌کردیم که عکس‌هایشان را چطور کنار هم قرار داده‌اند. چون قرار است در کارگاه، با من کار کنند و یاد بگیرند عکس‌هایشان را پیوند دهند تا یک مجموعه منسجم تولید کنند. بعضی آثار پراکندگی زیادی در فرم، محتوا و ویرایش داشتند اما کسانی که انتخاب شدند، کارشان هم‌راستاتر بود. هدف این است که تجربه مجموعه‌سازی را یاد بگیرند و در ادامه بتوانند پروژه عکاسی تعریف کنند.
وی با اشاره به اقتضای سنی هنرجویان (۱۸ تا ۲۵ سال) گفت: طبیعی است که در این سن، پراکندگی ذهنی و فرمی وجود داشته باشد. خود من هم در همان ۱۸ سالگی عکاسی را آماتور شروع کردم؛ کنجکاوی اجتماعی، رفتن به شهر و روستا، حتی اشتباه‌ها را داشتم اما مهم این است که در مسیر آموزشی و تحصیلی، عکاسان جوان یاد بگیرند چگونه دغدغه‌هایشان را در قالب بصری دنبال کنند. تک‌عکس جای خودش را دارد اما امروز عکاسی بیشتر بر مجموعه متمرکز است؛ جایی که روایت‌پذیر شود و عکاس نگاه شخصی‌اش را بیان کند.
صدیقی عنوان کرد: داوری آثار میان ۲ هزار عکس کار ساده‌ای نیست. عکس‌های اجتماعی بسیار زیاد بود. برخی هم نگاه متفاوتی به طبیعت داشتند اما نگاه جشنواره‌ای نباید صرفاً شکار لحظه باشد. ما می‌خواهیم جوانان را به سمت پروژه‌های بلندمدت ببریم. عکاسی امروز فقط انتظار برای یک صحنه نیست؛ می‌تواند از خانه و محله شروع شود. مهم، پیوند دادن ذهنیت با تکنیک است.
وی در ادامه از مسیر سه‌دهه‌ای عکاسی در ایران سخن گفت و توضیح داد: از دهه ۷۰ که من وارد دنیای عکاسی شدم، گذار از آنالوگ به دیجیتال را دیدیم. جریان‌های مختلف عکاسی، نمایشگاه‌ها، کتاب‌ها و ترجمه‌های متعدد، باعث شد عکاسی بیش از دیگر هنرها مورد بحث قرار بگیرد. عکاسی تاریخ جهان را روایت می‌کند و پیچیدگی‌اش همین‌جاست. در داوری جشنواره باید بستر انتخاب را دید. ما چهار کارکرد برای عکاسی داریم؛ عکاسی عمومی (مثل عکس‌های یادگاری)، عکاسی فرهنگی (در نشر و رسانه)، عکاسی تبلیغاتی و عکاسی هنری. اینجا با کارکرد هنری سروکار داریم؛ جایی که عکاس به دنبال بیان شخصی است.
این هنرمند عکاس تأکید کرد: باید به جوانان فرصت داد. ممکن است هنوز عمیق نشده باشند اما انتخاب‌هایشان می‌تواند بستری برای رشد باشد. کار هنری یک مسیر بلندمدت است. شاخه‌های مختلف عکاسی، از ورزشی تا خبری، همه می‌توانند هنری باشند؛ بستگی دارد نگاه شخصی و دگرگون‌کننده عکاس چه باشد.
وی همچنین به اهمیت مطالعه و تئوری در کنار عمل اشاره کرد و گفت: ۱۵ سال است که آموزش عکاسی ارائه می‌دهم. تجربه نشان داده نسل امروز سریع‌تر می‌خواهد مسیر را طی کند. کار عملی اولویت دارد اما تئوری هم لازم است. چون عکاسی از دل مدرنیته زاده شد و «چشم مدرنیته» نام گرفت. هنرمند اگر بخواهد اثرگذار باشد، به آگاهی تاریخی و اجتماعی نیاز دارد. ادبیات هم در این میان مهم است؛ شعر و رمان می‌توانند تخیل را تقویت کنند، چیزی که امروز با بمباران رسانه‌ای کمرنگ شده است.
صدیقی درباره جایگاه جشنواره هنرهای تجسمی جوانان اظهار کرد: جشنواره هنرهای تجسمی جوانان بی‌شک یکی از مهم‌ترین جشنواره‌های هنری کشور است؛ قرار نیست آرتیست آماده از آن بیرون بیاید، بلکه بستری است برای رشد درونی هنرجویان. ارتباط، دیدن استاد، گفتگو و تجربه جمعی همه مهم هستند. جامعه امروز به دیالوگ نیاز دارد و این جشنواره چنین فضایی را فراهم می‌کند.
استاد کارگاه عکاسی جشنواره تجسمی جوانان در پایان با اشاره به سنت استاد شاگردی گفت: شاید شکل قدیمی‌اش دیگر جواب ندهد اما جشنواره‌ها می‌توانند نوعی استاد شاگردی مدرن و معاصر ایجاد کنند. رسانه و فضای آموزشی گسترده‌تر شده‌اند اما همچنان نیازمند استادان با تجربه‌ایم. در نهایت، همین ارتباط‌ها و انتقال تجربه‌هاست که هنرجویان را در مسیر حرفه‌ای عکاسی یاری می‌کند.
source