متن ترانه محمد اسماعیل زاده خونه نشین
پشت میز ما نشسته
تو اتاق ما میخوابه
یه غریبه شکل من که
طرح زنده ی عذابه
زل زده به آینه ی ما
توی صورتش هراسه
یاد هردومون میفته
خودشو نمیشناسه
خونه سوت و کور سرده
صحنه ی حسرت و درده
کیه این خونه نشین که
تو اتاق ما میگرده
میکشه این مرد رو آخر
خواب این امید واهی
اینکه روبروت نشستم
بعد روزهای تباهی
من یه قاصدک تو بادم
که تو دستای تو مرده
من همون زندونیم که
همه روزاشو شمرده
شب و روزمو گرفته
حسرت با تو نشستن
من یه عمره تو دوراهی
بین رفتن و نرفتن
source