به گزارش میراث آریا، رضا یوسفی امروز چهارشنبه هشتم مرداد ماه ۱۴۰۴ گفت: استادان زبان فارسی ازبکستانی ضمن ادای احترام به مقام شامخ این شاعر بزرگ، از بخش‌های گوناگون مجموعه فرهنگی‌تاریخی توس بازدید کردند.
مدیر مجموعه تاریخی فرهنگی فردوسی ادامه داد: این دیدار با همکاری دانشگاه بین المللی امام رضا(ع) و در راستای همکاری‌های فرهنگی، علمی و با هدف گسترش و تعمیق پیوندهای ادبی و زبانی میان دو ملت ایران و ازبکستان صورت گرفت.
او تصریح کرد: زبان فارسی فصل مشترک فرهنگی و پیوند دهنده دو کشور ایران و ازبکستان است و می‌تواند نقش بسزایی در دیپلماسی فرهنگی بین دو کشور داشته باشد.
یوسفی افزود: حکیم ابوالقاسم فردوسی به عنوان پاسدار زبان فارسی یکی از نمادهای پیوند دهنده تاجیکستان و ایران است.
ابوالقاسم فردوسی در سال ۳۲۹ هجری قمری برابر با ۳۱۹ خورشیدی و ۹۴۰ میلادی در روستای پاژ از توابع توس دیده به جهان گشود. کودکی و جوانی‌اش در عصر سامانیان که شاهانی ایران دوست بودند گذشت. پیش از سرودن شاهنامه به دستور ابومنصور محمدبن عبدالرزاق داستان‌های پراکنده شاهنامه که بر زبان افواه مردم جاری بود گردآوری شد و به نثر درآمده، به شاهنامه منصوری شهرت یافت.
«شاهنامه منصوری» مأخذ و منبع مناسبی برای دیگران بود. نخست دقیقی شاعر کار سرودن شاهنامه را به دست گرفت. لیکن مرگ زود هنگام به او مجالی بیش از سرودن هزار بیت نداد و پس از او ابوالقاسم فردوسی به این کار همت گماشت و پس از ۳۰ سال سرودن شاهنامه را به پایان رسانید.
شاهنامه روایت داستانی تاریخ ایرانیان است و تاکنون به عنوان یکی از معتبرترین منابع و مأخذهای تاریخی ما به شمار می‌آید.
انتهای پیام/
source