به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ با شدت گرفتن بحران در غزه و بمباران‌های پی‌درپی، محاصره رژیم کودک کش صهیونیستی از ۲ مارس ۲۰۲۵ همچنان مانع رسیدن کمک‌های حیاتی از جمله غذا، سوخت و دارو به ساکنان این منطقه شده است. این محاصره، همراه با تخریب زیرساخت‌ها توسط حملات هوایی رژیم صهیونیستی، باعث شده که بیش از نیم‌میلیون نفر در غزه در سطح «فاجعه‌آمیز گرسنگی» قرار گیرند، به‌طوری که اکثریت قریب به اتفاق جمعیت در معرض کمبود شدید غذا هستند.
گرسنگی سلاح جنگی جدید رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه
سازمان جهانی بهداشت (WHO) نیز اعلام کرده است که از آغاز محاصره تعداد زیادی از کودکان حداقل ۵۷ کودک جان خود را بر اثر سوءتغذیه از دست دادند و بیش از ۷۰ هزار کودک کمتر از پنج سال نیازمند مداخله فوری برای سوء تغذیه حاد شده‌اند. آمار تکان‌دهنده‌ای که به‌روشنی نشان می‌دهد گرسنگی نه یک بحران بالقوه که گریبان‌گیر میلیون‌ها نفر در غزه شده، بحرانی که بسیاری آن را مصداق استفاده از گرسنگی به‌عنوان سلاحی جنگی توسط اسرائیل می‌دانند.
همزمان با این فاجعه انسانی، جشنواره‌های بزرگ موسیقی اروپا صحنه‌ای برای همبستگی هنری با مردم فلسطین شده‌اند. صحنه‌های موسیقی اروپا در تابستان ۲۰۲۵ به بستری برای فریاد‌های سیاسی و حمایت کم‌سابقه از مردم فلسطین بدل شدند. از گلاستنبری در انگلیس تا Primavera Sound در اسپانیا، Roskilde در دانمارک و Open’er در لهستان، موسیقی‌دانان با پیام‌هایی شفاف و تأثیرگذار، اعتراض خود را اعلام کردند.
در ۲۸ ژوئن در فستیوال موسیقی گلاستنبری، دو گروه باب ویلان و نی کپ با سردادن شعارهایی همچون «آزادی فلسطین» و «مرگ بر ارتش اسرائیل»، «از نهر تا بحر، فلسطین آزاد خواهد شد» توجه رسانه‌ها را جلب کردند.
باب ویلان در دفاع از اجرای خود گفت: ضروری‌ست که به کودکان‌مان بیاموزیم صدای تغییر باشند. ما خواستار مرگ یهودیان، اعراب یا هیچ نژاد یا گروه دیگری نیستیم، بلکه خواهان پایان دادن به ماشین نظامی خشونت‌ورز هستیم.
اجرای باب ویلان که از بی‌بی‌سی بصورت زنده پخش شد، بازتاب گسترده‌ای در آمریکا و انگلیس داشت؛ وزارت خارجه آمریکا بلافاصله ویزای اعضای گروه را لغو کرد و آژانس استعدادیابی UTA نیز همکاری با آنها را خاتمه داد. همچنین لورنا کلارک مدیر بخش موسیقی بی‌بی‌سی از سمت خود استعفا داد، چرا که بی‌بی‌سی این اجرا را پیش از این «پرریسک» ارزیابی کرده بود.
در اجرای بعدی، گروه ایرلندی کی نپ، با حمایت هزاران نفر از شعار «آزادی فلسطین» و اشاره مستقیم به گروه فعال Palestine Action، بار دیگر نشان دادند صحنه موسیقی تنها محل سرگرمی نیست.
واکنش وزیر فرهنگ بریتانیا: در بی‌بی‌سی مشکل رهبری وجود دارد
این استعفا در حالی صورت می‌گیرد که لیزا ناندی وزیر فرهنگ بریتانیا، در پی پخش زنده اجرای باب ویلان در بی‌بی‌سی، صحنه‌های نمایش داده شده را «نفرت‌انگیز و غیرقابل‌قبول» خواند و اعلام کرد که با تیم دیوی، مدیرکل بی‌بی‌سی، تماس گرفته است.
خانم نندی گفت که در بی‌بی‌سی «مشکل رهبری» وجود دارد و تصمیم این سازمان برای توقف‌نکردن پخش زنده پس از آن‌که خواننده اصلی گروه در اجرا فریاد زد «مرگ، مرگ بر ارتش اسرائیل» را مورد انتقاد شدید قرار داد.
وی همچنین در پارلمان بریتانیا گفت: «شعار مرگ بر ارتش اسرائیل معادل فراخوانی برای مرگ تک‌تک یهودیان اسرائیلی است.» این اظهار نظر او در فضای مجازی با انتقاد گسترده مواجه شد.
مردم دانمارک: «اسرائیل در حال نسل‌کشی است»
همزمان، در جشنواره Roskilde در دانمارک، گروه Fontaines D.C. حامیان فلسطین را روی صحنه آوردند تا شعار «از نهر تا بحر، فلسطین باید آزاد شود و آزاد خواهد شد» را با در دست داشتن بنر «اسرائیل در حال نسل‌کشی است» سر دادند؛ اقدامی که واکنش رسمی دولت دانمارک و پلیس را برانگیخت.
مردم بارسلونا: «اسرائیل در حال نسل‌کشی است، از صدایتان استفاده کنید»
اما در بارسلونا و در فستیوال Fontaines D.C، Primavera Sound؛ به نمایش بنری با شعار «اسرائیل در حال نسل‌کشی است، از صدایتان استفاده کنید» پرداختند و گروه Idles جمعیت را به سر دادن شعار «زنده باد فلسطین» با به همراه داشتن پرچم‌های فلسطین تشویق کردند.
مردم لهستان: «فلسطین آزاد»
اهالی صحنه لهستان نیز بی‌کار نماندند و در فستیوال موسیقی Open’er، گروه Massive Attack با نمایش شعار «فلسطین آزاد» و تقدیم آهنگ به «مردم فلسطین»، فضایی را به وجود آوردند که طنین اعتراض بود.
با این حال ناگهان کنسرت‌های این گروه در آلمان و اتریش به دلیل نگرانی‌های دستگاه‌های امنیتی به سردادن شعار‌های ضد صهیونیستی و «فلسطین آزاد» لغو شد.
موسیقی به مثابه مقاومت؛ از سکوت رسمی غرب در مقابل ماشین کشتار خاورمیانه تا صدای اعتراض هنر
رویداد‌های اخیر در جشنواره‌های موسیقی اروپا تنها بازتابی از یک اعتراض سطحی نیستند؛ بلکه نشانه‌ای از تغییر توازن نیرو در نبرد روایت‌ها هستند. در شرایطی که بسیاری از دولت‌های غربی ـ به‌ویژه ایالات متحده، بریتانیا و اتحادیه اروپا ـ یا به‌طور مستقیم از اسرائیل حمایت مالی و نظامی می‌کنند یا در برابر جنایات غزه سکوت اختیار کرده‌اند، این هنرمندان هستند که نقش رسانه‌های مردمی مقاومت را به عهده گرفته‌اند.
در حالی که نهاد‌های بین‌المللی نتوانسته‌اند محاصره انسانی غزه را پایان دهند، و شورای امنیت سازمان ملل تحت فشار وتو‌های مکرر فلج شده، اعتراض در عرصه فرهنگی نشان داده است که قدرت نرم همچنان توان تأثیرگذاری دارد. وقتی که گرسنگی، سوءتغذیه، تخریب بیمارستان‌ها، و قطع سیستم‌های آب و برق به ابزاری برای فشار سیاسی و نظامی علیه جمعیت غیرنظامی بدل شده‌اند، فریاد «آزادی فلسطین» بر روی یک صحنه موسیقی دیگر صرفاً یک ژست اخلاقی نیست؛ بلکه کنشی است آگاهانه و سیاسی علیه سامانه‌ای جهانی از همدستی، مماشات و بی‌تفاوتی.
نکته قابل‌توجه اینکه همزمان با اوج‌گیری این فریادها، واکنش‌ها نیز شدت گرفته‌اند: از لغو ویزا‌های رسمی هنرمندان توسط دولت آمریکا گرفته تا قطع همکاری آژانس‌های استعدادیابی و حتی استعفای مقامات رسانه‌ای در بی‌بی‌سی. این فشار‌ها به‌وضوح بیانگر آن است که نظام‌های سیاسی و رسانه‌ای، به‌ویژه در غرب، از هرگونه ابراز همبستگی جدی با فلسطین هراس دارند؛ زیرا این همبستگی می‌تواند مشروعیت ائتلاف‌های سیاسی، قرارداد‌های نظامی و روایت‌های تاریخی را زیر سوال ببرد.
در این میان، صحنه‌های موسیقی به جای تریبون‌های سیاسی نشسته‌اند؛ جایی که صدای «از نهر تا بحر، فلسطین آزاد خواهد شد» نه با سانسور، که با هزاران هم‌خوانی طنین‌انداز می‌شود. این اتفاق نشانه‌ای است از شکل‌گیری یک فضای گفتمانی تازه است که در آن، نسل جدیدی از هنرمندان و مخاطبان اروپایی دیگر حاضر نیستند شریک سکوت باشند.
در جهانی که قدرت‌های بزرگ درگیر بده‌بستان‌های ژئوپولیتیک هستند، شاید تنها صحنه‌ای که هنوز حقایق بی‌پرده گفته می‌شوند، همان صحنه‌هایی باشند که پیش‌تر تنها برای موسیقی ساخته شده بودند.
انتهای پیام/
source