کودکانی که در حافظه تاریخی ماندگار شدند/ از حضرت رقیه (س) و حضرت علی اصغر (ع) تا سیده زهرا و سیدعلی و رایان

میراث آریا: در هر روایت تاریخی، دینی یا ملی، کافی‌ست سخن از کودک به میان آید؛ آن‌گاه مسیر ماجرا دگرگون می‌شود. کودکان نه سربازند، نه سیاست‌مدار و نه حتی تماشاچی، اما همواره قربانی‌ترین چهره‌ هر درگیری‌اند. انگار جهان با شنیدن نام‌شان بیدار می‌شود. شهادت کودکان، قساوت دشمن را عریان می‌کند و مظلومیت ملت‌ها را به ثبت می‌رساند. در جنگ ۱۲روزه‌ای که ایران در برابر حملات ددمنشانه رژیم صهیونیستی ایستاد، این کودکان ایرانی بودند که با خون پاک‌شان برگ جدیدی از مقاومت را رقم زدند.

از شام تا تهران؛ روایتی که تکرار می‌شود اما فراموش نمی‌شود

هنوز هم وقتی نام حضرت رقیه (س)، دختر سه‌ساله امام حسین (ع) را می‌شنویم، بغضی گلو را می‌فشارد. دختری کوچک که در دل اسارت، در خرابه شام، با داغ پدر و رنج غربت، جان داد و به یکی از ماندگارترین چهره‌های مظلومیت تاریخ اسلام بدل شد. خاطره کودکی‌ام با او پیوند خورده است؛ اولین سفرم به سوریه، شش‌ساله بودم، ذهنی خالی از تصویر، اما پر از حس. تنها یادگار آن سفر، ویترینی پر از عروسک بود کنار ضریحش؛ که بعدها فهمیدم، نه فقط عروسک، که نماد آرزویی بود برای امنیت، برای آغوش، برای پایان جنگ.

شهادت کودکان ایرانی در جنگ ۱۲روزه؛ سند مظلومیت، پرچم بیداری

در روزهایی که تهران در سوگ فرزندانش نشسته بود، تصاویری از پیکر پاک کودکان شهید ایرانی منتشر شد؛ کودکانی که تنها جرمشان، زندگی در خاکی بود که شرافت و عزت در آن، هنوز معنای خود را حفظ کرده است. تشییع باشکوه دختر و پسرانی که موهایشان هنوز بوی کودکی می‌داد، درست در روز شهادت حضرت رقیه (س) انجام شد؛ گویی تاریخ، دوباره خود را تکرار کرده است، اما این‌بار در برابر دوربین‌ها و چشمان جهانیان.

نام‌هایی که حالا جاودانه‌اند: باران اشراقی ۹ ساله، مهیا نیکزاد ۷ ساله، رایان قاسمیان دو ماهه، زهرا برزگر سه‌ساله، سیدعلی ساداتی و بسیاری دیگر؛ فرزندان ایران که با خونشان، سند مظلومیت ملت خود را امضا کردند.

کودکان شهید، از زمین تا آسمان را روشن می‌کنند

شهادت کودکان، نه یک پایان، که آغاز موجی از بیداری است. این خون‌های پاک، زمین را به آسمان پیوند می‌زنند. در برابر دنیایی که گاه خاموش و بی‌تفاوت از کنار جنایات می‌گذرد، این خون‌ها فریاد می‌زنند. آن‌ها زنده‌اند، نه فقط در خاطر پدر و مادرشان، بلکه در قلب ملت، در تاریخ مقاومت و در ضمیر همه آزادگان جهان.

از دل اشک، امید می‌روید

باور داریم این کودکان، قربانی نشدند؛ شهید شدند. آن‌ها با خونشان، آینده را بیمه کردند. آن‌ها پیامی به جهانیان دادند: که ملت ما، حتی کودکانش نیز شجاع‌اند، حتی اشک‌هایشان نیز بیدارگر است. این ملت با کودکانش پیمان بسته، که در برابر هر ظلمی بایستد و هر پرچمی که از معصومیت برافراشته شد، به اهتزاز درآورد.

کودکان؛ معیار انسانیت، صدای بی‌دفاعی که فریاد شد

امروز اگر در دنیا هنوز ذره‌ای وجدان باقی مانده باشد، باید در چشمان این کودکان باشد. در لبخند ناتمام باران، در خواب نیمه‌کاره رایان، در دفتر نقاشی مهیا. آن‌ها فریاد خاموش همه کودکانی‌اند که در تاریخ، قربانی دیوانگی قدرت شدند. اما این‌بار، این فریاد خاموش نماند. ملت ایران، با تشییع باشکوه و حضور مثال‌زدنی در مراسم بدرقه، به دنیا نشان داد که حتی در داغ، حتی در اندوه، ایستاده است.

در ستایش آینده‌ای روشن، به برکت خون پاک

اکنون زمان آن است که از دل این غم، امید بسازیم؛ از خون این کودکان، ریشه‌های عدالت برویانیم؛ و از سکوت تلخ امروز، ندای فردایی روشن‌تر بسازیم. شهادت آن‌ها، خاک ایران را مقدس‌تر و رسالت ما را سنگین‌تر کرده است.

کودکان ما، نه تنها قربانیان جنگ ۱۲روزه‌اند، که ستارگان راه آینده‌اند؛ آیینه‌های زلالی که در برابر ظلم ایستادند و با معصومیت‌شان تاریخ را نوشتند.

انتهای پیام/