آیین قربانی بانەورە، نماد هم‌بستگی، نوع‌دوستی و میراث فرهنگی ناملموس

به‌گزارش میراث‌آریا، عزیز مصطفایی روز جمعه ۱۶ خردادماه با اشاره به آیین قربانی بانەورە که به‌عنوان یکی از عناصر میراث فرهنگی ناملموس ایران به شماره ۱۴۷۸ در سال ۱۳۹۶ به ثبت ملی رسیده است، اظهار کرد: این آیین هر ساله در روز عید سعید قربان با شکوهی بی‌نظیر برگزار می‌شود.

رئیس اداره میراث‌فرهنگی شهرستان پاوه، افزود: آیین قربانی بانه‌وره که در ۱۶ خرداد ۱۴۰۴ مصادف با عید قربان انجام شد، نه‌تنها یک رسم دینی که نمادی از هم‌گرایی اجتماعی، کار جمعی و با توزیع عادلانه منابع غذایی است.

او ادامه داد: آیین قربانی بانەورە با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، می‌تواند الگویی برای سایر مناطق کشور باشد.  

مصطفایی افزود: برخلاف بسیاری از نقاط جهان که قربانی‌کردن به‌صورت فردی انجام می‌شود، در بانەورە این آیین به یک کار گروهی بزرگ تبدیل شده است، مردم این شهر دام‌های خود را در محلی به نام «میرگ» جمع‌آوری کرده و با مشارکت گسترده، فرآیند ذبح، تقسیم و توزیع گوشت را به‌صورت سازمان‌یافته انجام می‌دهند که این همکاری خودجوش نشان‌دهنده انسجام اجتماعی و روحیه تعاون در میان مردم بانەورە است.  

رئیس اداره میراث‌فرهنگی شهرستان پاوه ادامه داد: در این آیین، حدود ۴۰۰ نفر به‌صورت مستقیم مشارکت دارند و فعالیت‌ها در قالب گروه‌های تخصصی انجام می‌شود و تمامی این فعالیت‌ها تحت مدیریت هیئت سرپرستی قربانگاه و به‌صورت داوطلبانه انجام می‌شود که نشان‌دهنده مدیریت مردمی و خودجوش این آیین است.  

او تصریح کرد: در سال ۱۴۰۴، تعداد ۳۲۲ راس دام سبک و سنگین با وزنی حدود ۶ تن ذبح شد و بین ۱۳۰۰ خانوار توزیع شد، بیشترین آمار قربانی مربوط به سال ۱۴۰۰ بود که تعداد دام‌ها به ۷۰۰ راس رسید و میزان قربانی هر سال تحت تأثیر شرایط اقتصادی و قیمت دام قرار دارد، اما نکته قابل توجه، توزیع عادلانه و هدفمند گوشت بین نیازمندان و خانواده‌های کم‌بضاعت است.  

مصطفایی افزود: ثبت این آیین به‌عنوان میراث فرهنگی ناملموس در سال ۱۳۹۶، گامی مهم در حفظ و اشاعه این سنت دیرینه بوده است. آیین قربانی بانەورە نه‌تنها باعث تحکیم روابط اجتماعی شده، بلکه به‌عنوان الگویی موفق برای شهرها و روستاهای اطراف نیز مطرح شده است.  

رئیس اداره میراث‌فرهنگی شهرستان پاوه در خاتمه تصریح کرد: آیین قربانی بانەورە فراتر از یک مراسم مذهبی، نماد هم‌بستگی، نوع‌دوستی و مدیریت جمعی است، این آیین با ترکیب ارزش‌های دینی و اجتماعی، توانسته به‌عنوان یک میراث زنده فرهنگی در استان و کشور مطرح شود.

با توجه به جایگاه ویژه این مراسم، پیشنهاد می‌شود با مستندسازی دقیق‌تر، معرفی در سطح ملی و بین‌المللی و حمایت از برگزارکنندگان، گام‌های مؤثری در جهت حفظ و توسعه این آیین ارزشمند برداشته شود.

انتهای پیام/