هشتصد و نهمین شب از شب‌های بخارا به بزرگداشت احمد ضابطی جهرمی، کارگردان و پژوهشگر سینمای مستند، اختصاص یافته است.
به گزارش ایسنا، این نشست در ساعت پنج بعدازظهر چهارشنبه سوم بهمن‌ماه ۱۴۰۳ با سخنرانی محمد تهامی‌نژاد، ارد عطارپور، علی‌اکبر ولدبیگی، علی لقمانی، لیلا فولادوند و علی دهباشی در تالار استاد جلیل شهناز خانۀ هنرمندان ایران برگزار می‌شود.
احمد ضابطی جهرمی سال ۱۳۳۰ در جهرم زاده شد. تا پایان دورۀ دبیرستان در زادگاهش زندگی کرد. سپس برای ادامۀ تحصیل به تهران آمد. او که نخستین بار در ۸ سالگی «جادوی تصویر» در فیلم‌های مستند ترویج کشاورزی و دامداری مسحورش کرده بود و «سینما پارادیزوی» او سینمای سیاری بود که یک بار در سال به زادگاهش می‌آمد، در سال ۱۳۵۰ در رشتۀ سینما و تلویزیون در دانشکدۀ هنرهای دراماتیک پذیرفته شد.
علاقۀ وی به تدوین فیلم طی تحصیلات عالی چنان بود که او خود را «شیدای تدوین» نامیده است. در سال ۱۳۵۹ برای تدریس تمام‌وقت در گرایش تدوین به دانشگاه صدا و سیما دعوت شد و ضمن تدریس و تحصیل در رشتۀ پژوهش هنر، سرانجام به کرسی تخصصی استاد تمامی در گرایش علمی مستندسازی و تدوین دست یافت.
دکتر احمد ضابطی جهرمی از سال ۱۳۵۵ تا کنون بیش از ۱۲۰ مقالۀ علمی- تخصصی و علمی- پژوهشی در حوزه‌های مختلف سینما نوشته، ۳۰ فیلم مستند کوتاه و ۳ مجموعۀ مستند تلویزیونی را کارگردانی و تعدادی فیلم داستانی کوتاه و بلند سینمایی را تدوین کرده است. شمار کتاب‌هایی که دکتر احمد ضابطی جهرمی تا کنون تألیف کرده، افزون بر ۳۰ عنوان و تعداد ترجمه‌های او اکنون به ۱۲ جلد رسیده است. او پرکارترین استاد آموزش تدوین و پژوهشگر فیلم مستند بوده که مشخصاً نگرش علمی و آکادمیک به سینمای مستند و تدوین فیلم در ایران، مدیون تلاش‌های مستمر و مداوم اوست.
این هنرمند دی‌ماه سال گذشته در آیین پایانی جایزه پژوهش سینمایی در سخنانی بیان کرده بود:بر حسب عمرم و حوزه خدمتی خود، هر کاری که فکر کنید در سینما تجربه کرده‌ام. چیزهایی هست که به ازای گذر عمر به دست می‌آید. عمر چیز قابل جبرانی نیست. همه چیز سینما نظم و احترام است. سینما آدم‌های خاصی در تفکر، رفتار و… می‌خواهد. سینما کار آدم‌هایی است که به حد پولاد محکم هستند. هر کسی نمی‌تواند در سینما باشد. هر کسی شایسته تحصیل در سینما نیست. سینما برای آدم‌های خاص است. من به این هنر می‌گویم وارث، چون تمام ظرفیت‌های هنرهای دیگر را در خود جمع کرده و نمی‌تواند آدم‌های بدون فکر، بی‌نظم و لاابالی را در خود داشته باشد. این هنر آرزوی بشر بوده و به طور خاص ما ایرانی‌ها در هنرهای قبلی این ظرفیت را نشان داده بودیم و آنچه می‌گویم ربطی به اختراع لومیر ندارد. نمونه آن در سبک خراسانی دیده می‌شود. من پس از نیم قرن خدمت در این رشته می‌گویم که ما می‌توانیم در ایران تدوین را به شکلی دیگر و جدا از آنچه در دنیا آموزش داده می‌شود انجام دهیم واگر به من اجازه دهند، یک ترم، تدوین را از روی شاهنامه یا دیوان منوچهری دامغانی تدریس می‌کنم.
انتهای پیام
source