مشکلات فنی و تضاد احساسی در کنسرت ارکستر بادی راین

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در تاریخ 24 و 25 مهرماه، ارکستر بادی راین به رهبری امیرحسین محمدیان در تالار وحدت به اجرای قطعات متنوعی از موسیقی جهانی و ایرانی پرداخت. این کنسرت که به نظر می‌رسید قصد داشت طیفی گسترده از ژانرهای مختلف را به نمایش بگذارد، در نهایت ترکیبی از موسیقی‌های شناخته‌شده جهانی و قطعات ایرانی را در قالبی متفاوت به سمع و نظر مخاطبان رساند.

رپرتوار این کنسرت شامل آثار مختلفی از گروه‌ها و خوانندگان مطرح جهان مانند Coldplay و Adele، موسیقی فیلم‌های محبوب همچون شیرشاه و دزدان دریایی کارائیب، و همچنین قطعات ایرانی با آواز فرید صدوقی‌فر بود. این تنوع گسترده از قطعات، در کنار تنظیم‌های متفاوت و گوناگون، باعث شد که کنسرت از نظر احساسی و سلیقه‌ای کمی یک‌دست نباشد.

بخش عمده‌ای از قطعات خارجی، تنظیم‌هایی غنی و حرفه‌ای داشتند که از لحاظ ارکستراسیون، ریتم و هارمونی در سطحی بالا قرار داشتند. قطعاتی مانند 2001: یک ادیسه فضایی، موسیقی فیلم شیرشاه و Gabriel’s Oboe، به همراه مدلی از آثار گروه ABBA و موسیقی Wicked، اجرای قوی و خوش‌سلیقه‌ای را از ارکستر به نمایش گذاشتند. با این حال، حضور قطعات ایرانی در این رپرتوار، مانند جای تو خالی و زندگی، با تنظیم‌هایی متفاوت و حسی شرقی، در تضاد با قطعات خارجی قرار گرفتند.

این تضاد احساسی و تنظیمی یکی از نکات مهمی بود که در کنسرت به چشم می‌خورد. ترکیب قطعات باکلام ایرانی، که بیشتر به سبک‌های سنتی و شرقی نزدیک بودند، در کنار قطعات غربی با تنظیم‌های پیچیده و مدرن، یک هماهنگی عاطفی و موسیقایی به وجود نیاورد. به عنوان مثال، قطعه شب‌های تهران با تنظیمی که به شدت نوستالژیک و ایرانی بود، پس از اجرای قطعاتی که حال و هوای موزیکال‌های برادوی و بیگ‌بند را تداعی می‌کردند، تأثیر چندانی نداشت و حس تضاد بیشتری را منتقل می‌کرد.

نکته دیگر، کیفیت اجرای آواز ایرانی بود. فرید صدوقی‌فر که به عنوان خواننده ایرانی در این کنسرت حضور داشت، در برخی بخش‌ها با مشکلاتی در استفاده از میکروفون و تکنیک‌های خوانندگی مواجه شد. سردرگمی در رورانس و مشکلاتی در نحوه قرارگیری میکروفون، باعث کاهش کیفیت بخش آواز شد. از نظر تکنیکی، اجرای ایشان نسبت به سایر نوازندگان ارکستر ضعیف‌تر به نظر می‌رسید و از برخی اشتباهات فنی نیز رنج می‌برد.

در خصوص کیفیت اجرای ارکستر، به‌طور کلی، بخش‌های زیادی از اجرا قابل قبول بودند. با این حال، در برخی لحظات، اشکالاتی در ریتم‌ها و تمپوهای سریع، و همچنین خطاهای کم‌رمق در قسمت‌های بادی برنجی و ضرب‌های مؤکد مشاهده شد. این مسائل هرچند جزئی به نظر می‌رسیدند، اما در مجموع تأثیر منفی بر اجرا گذاشتند. از سوی دیگر، مشکل اصلی کنسرت، صدابرداری ضعیف بود. به‌ویژه صدای گیتار بیس در بسیاری از لحظات اجرا به سختی شنیده می‌شد، به‌گونه‌ای که در برخی بخش‌ها حتی نمی‌شد مطمئن بود که صدای بیس اصلاً وجود دارد یا نه.

در پایان، رهبری امیرحسین محمدیان که هدایت ارکستر را بر عهده داشت، به طور کلی ساده و کلیاتی بود که از یک رهبر ارکستر انتظار می‌رود. اگرچه او توانست هماهنگی نسبی را در اجرای ارکستر حفظ کند، مشخص بود که در تمرینات بیشتر به جزئیات، به‌ویژه در بخش‌های ریتمیک و ضرب‌های مؤکد، نیاز به کار بیشتر و تمرکز دارد.

با توجه به رپرتوار متنوع و تنظیم‌های خوش‌سلیقه، این کنسرت می‌توانست شب‌های جذاب و سرگرم‌کننده‌ای برای علاقه‌مندان به سازهای بادی و موسیقی بیگ‌بند باشد. حضور چنین ارکسترهایی در فضای موسیقایی کشور می‌تواند تأثیر مثبتی بر سلیقه شنیداری مخاطبان بگذارد و به گسترش فرهنگ موسیقی ارکسترال کمک کند. در نهایت، تنظیم قطعات برای ارکستر بادی، به ویژه با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد این سازها، می‌تواند نقش مؤثری در ارتقای سطح موسیقی کشور ایفا کند.

نوشته فرید پریش.

انتهای پیام/