به‌گزارش میراث آریا، این نقش‌نگاره‌ها الگوهایی هستند که با جابه‌جا کردن سنگ‌های سطح زمین ایجاد شده‌اند و این سنت نخستین بار حدود قرن اول پیش از میلاد، در دوران آغازین نازکا (۱۰۰ پیش از میلاد تا ۵۰ میلادی) شکل گرفت و تا قرن پانزدهم، در دوره ایکا ادامه یافت.
کاربرد ترکیبی از پهپادها و فناوری پیشرفته هوش مصنوعی (AI)، که در همکاری بین موسسه نازکا دانشگاه یاماگاتا و پژوهش‌های IBM توسعه یافته، پیشرفت چشمگیری در مطالعه پامپای نازکا ایجاد کرده و تعداد نقش‌نگاره‌های شناخته‌شده را بیش از دو برابر کرده است.
بر اساس مقاله‌ای که در مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم (PNAS) منتشر شده، حتی با نمونه‌های آموزشی محدود، رویکرد هوش مصنوعی توسعه‌یافته در شناسایی نقش‌نگاره‌های کوچک‌تر از نوع برجسته مؤثر بوده است، که بر خلاف نقش‌نگاره‌های بزرگ خطی، تشخیص آن‌ها بسیار دشوار است. اطلاعات بهبودیافته از نقش‌نگاره‌های تصویری به ما این امکان را می‌دهد که الگوها و توزیع آن‌ها را در سراسر پامپای نازکا تحلیل کنیم.
نقش‌نگاره‌های جدید شامل نمایه‌های انسانی (انسان‌نما) و حیوانی، همچنین اشکال و خطوط هندسی هستند. بر خلاف خطوط معروف نازکا، این نقش‌نگاره‌های کوچک‌تر معمولاً در امتداد مسیرهای باستانی یافت می‌شوند و به‌طور کلی اعتقاد بر این است که بسیار قدیمی‌تر هستند.
باستان‌شناسان دانشگاه یاماگاتا توضیح دادند که این نقش‌نگاره‌های جدید احتمالاً به فعالیت‌های روزمره مرتبط هستند و به‌عنوان علامت‌هایی برای مسیرهای سفر، نماینده‌های گروه‌های اجتماعی یا در مراسم‌های کوچک استفاده می‌شدند. نظریه‌های دیگر پیشنهاد می‌کنند که آن‌ها برای دیده شدن توسط ایزدان از بالا ایجاد شده‌اند یا به‌عنوان تقویمی با هم‌ترازی‌های نجومی عمل می‌کردند.
انتهای پیام/
source