از آنجایی که پلی‌استیشن ۵ و ایکس‌باکس سری با وجود مشکلات مربوط کمبود چیپ، فروش فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کنند و نینتندو سوییچ همچنان از انتظارات بسیار فراتر می‌رود، بسیاری به این فکر می‌کنند که آیا این کنسول‌ها می‌توانند در نهایت از پرفروش‌ترین کنسول تاریخ یعنی پلی‌استیشن ۲ بهتر عمل کنند؟

همانطور که احتمالا بر اساس عنوان این مقاله حدس زدید، پاسخ به این سؤال «خیر» است. جایگاه پلی‌استیشن ۲ در صدر جدول پرفروش‌ترین کنسول‌ها تصادفی نیست و رکوردی نیست که بتوان آن را بی‌اهمیت دانست. قطعا این تنها رکورد فروش در صنعت بازی‌های ویدیویی است که هرگز شکسته نخواهد خورد. در اینجا تنها به برخی از دلایلی خواهیم پرداخت که نشان می‌دهند رکورد فروش حیرت‌انگیز ۱۵۵ میلیون واحدی پلی‌استیشن ۲، احتمالا به این زودی‌ها در خطر نخواهد بود.
در ۳۰ نوامبر ۲۰۰۰، گیمرها در ژاپن، آمریکای شمالی، اروپا و استرالیا توانستند بالاخره کنسول پلی‌استیشن ۲ را خریداری کنند. تنها رقیبان واقعی این کنسول در زمان عرضه‌ی جهانی، دریم‌کست و همچنین کنسول‌های نسل قبل بود. از طرفی ایکس‌باکس و گیم‌کیوب تا سال ۲۰۰۲ در سراسر جهان در دسترس نبودند. در این حین تا زمانی که ایکس‌باکس و گیم‌کیوب سرانجام در سراسر جهان عرضه شدند، تعدادی از بهترین بازی‌های تمام دوران مانند جی‌تی‌ای ۳، سایلنت هیل ۲، فاینال فانتزی ۱۰، Tony Hawk’s Pro Skater 3، گرن توریسمو ۳ و دویل می کرای از قبل منتشر شده بودند. در واقع شروع پادشاهی پلی‌استیشن ۲ اینگونه آغاز شد و بعید است که این اتفاق دیگر تکرار شود.
قیمت زمان عرضه‌ی پلی‌استیشن ۲ در ایالات متحده ۲۹۹ دلار در آن زمان معقول بود . این قیمت ۱۰۰ دلار بیشتر از دریم‌کست و گیم‌کیوب و مشابه‌ی قیمت ایکس‌باکس بود. با این حال چیزی که تقریبا پیروزی و موفقیت پلی‌استیشن ۲ را تضمین کرد، تصمیم سونی برای کاهش قیمت بود. قیمت پلی‌استیشن ۲ در مه ۲۰۰۲ به ۱۹۹ دلار کاهش یافت. مایکروسافت و نینتندو بلافاصله به این کاهش قیمت واکنش نشان دادند و قیمت ایکس‌باکس و گیم‌کیوب را به ترتیب به ۱۹۹ و ۱۴۹ دلار کاهش دادند. این کاهش قیمت درست زمانی رخ داد که کنسول‌های ذکر شده تازه وارد بازار جهانی شده بودند و احتمالا متحمل ضررهایی شده‌اند. با این حال پیام واضحی به مصرف‌کنندگان در سراسر جهان ارسال شد که پلی‌استیشن ۲ قدرت اصلی صنعت است و روند بازار را کنترل می‌کند.

بر کسی پوشیده نیست که قابلیت پخش دی‌وی‌دی پلی‌استیشن ۲ بخش بزرگی از دلیل موفقیت این کنسول در سال‌های اولیه بود. پخش‌کننده‌های دی‌وی‌دی در آن زمان گران و کمیاب و البته ضروری بودند. پلی‌استیشن ۲ به سادگی یکی از بهترین راه‌ها را برای بدست آوردن آن‌ها ارائه می‌داد. بعید است که کنسولی در آینده بتواند با چنین قابلیت جانبی بازار را تحت تاثیر خود قرار دهد. دنیای فناوری این روزها متفاوت است و بیشتر مردم برای سرگرمی‌های چندرسانه‌ای مورد نظر خود مجبور نیستند تنها به کنسول‌ها اتکا کنند. کافی است به نینتندو سوییچ توجه کنید. این کنسول در حال شکستن رکوردهای فروش است و حتی به طور رسمی از نتفلیکس پشتیبانی نمی‌کند.

می‌توان گفت که قابلیت پشتیبانی از بازی‌های کنسول قبلی پلی‌استیشن یا همان Backward Compatibility، به اندازه‌ی پخش‌کننده‌ی دی‌وی‌دی آن یک نقطه عطف برای فروش کنسول بوده است. کمتری کسی را در آن زمان می‌توان پیدا کرد که در مورد بازی‌های لانچ کنسول صحبت کند زیرا کسانی که در آن زمان پلی‌استیشن ۲ داشتند، با تماشای دی‌وی‌دی و اجرای نسخه‌های بهبودیافته‌ی بازی‌های پلی‌استیشن ۱ بیش از اندازه‌ی کافی سرگرم بودند. البته زمان زیادی نگذشت که بازی‌های بزرگ نسل جدید عرضه شدند.
یکی از کلمه‌هایی که هنگام فکر کردن در مورد بازی‌های پلی‌استیشن ۲ به ذهن بسیاری می‌رسد، «تنوع» است. محبوبیت پلی‌استیشن در بین توسعه‌دهندگان ژاپنی و دیگر کشورها به آن مزیت خاصی داده بود و شاهد کتابخانه‌ای عظیم از بازی‌های مختلف اکشن، جهان باز، نقش‌آفرینی، ترسناک و غیره بودیم. هنگامی که به فهرستی از بازی‌های پلی‌استیشن ۲ که کمتر به آن‌ها بها داده شده نگاه کنید و آن‌ را با فهرستی از بهترین بازی‌های بسیاری از کنسول‌های دیگر مقایسه کنید، می‌توانید متوجه شوید که چرا این کنسول افسانه‌ای است.
در آن دوران، هر سال احساس می‌شد که یک آی‌پی جدید و باورنکردنی روی پلی‌استیشن ۲ عرضه می‌شود (دویل می‌ کرای، گاد آو وار، کینگدام هارتس و غیره) یا یک مجموعه نظیر جی‌تی‌ای، متال گیر سالید یا سایلنت هیل که از قدرت و محبوبیت این پلتفرم استفاده می‌کند تا خود را به عنوان یکی از بهترین‌ها در صنعت تثبیت کند. هیجان پیرامون بازی‌های جدید پلی‌استیشن ۲ همیشه معطوف به دنباله‌ها نبود، بلکه بیشتر روی تجربه‌های جدید متمرکز بود. من فکر می‌کنم که اکثر گیمرها هنوز هم برای چنین تجربیات جدیدی آماده هستند، اما صنعت در حال حاضر به‌گونه‌ای تغییر کرده است که برای هر کنسولی ارائه‌ی چنین تنوعی از تجربه‌های جدید دشوار است.

بازی‌های انحصاری پلی‌استیشن ۲ قطعا آن را در سطح ویژه‌ای قرار می‌دهند، اما چیزی که در تمام این سال‌ها بیشتر بازیکنان را تحت تأثیر قرار داده، محبوبیت این پلتفرم برای اجرای اکثر بازی بزرگ چند پلتفرمی بود. بدیهی است که بازی‌های انحصاری زمانی مانند نسخه‌های جی‌تی‌ای، در ذهن بسیاری مانده‌ند، با این حال حتی مجموعه‌هایی مانند Madden به‌طور قابل‌توجهی بیشتری از هر جای دیگری روی پلی‌استیشن ۲ به فروش رفتند. این یکی از عناصر موفقیت پلی‌استیشن ۲ است که سونی در طول سال‌ها سعی کرده است تا آن را با کنسول‌های جدید تکرار کند. این کمپانی می‌داند که اگر بازیکنان را متقاعد کنید که کنسول شما بهترین مکان برای بازی‌هایی است که روی چند پلتفرم مختلف عرضه شده‌اند، به موفقیت دست پیدا خواهید کرد.
قبل از اینکه به بخش نظرات رفته و ما را بکوبید! بگذارید اعلام کنیم که ما عاشق ایکس‌باکس، گیم‌کیوب و دریم‌کست هستیم و می‌توان گفت که این یکی از بهترین نسل‌های کنسولی از منظر کیفیت نرم‌افزاری است. با این حال مایکروسافت تقریبا هیچ پشتیبانی خاصی از توسعه‌دهنده‌های ژاپنی نداشت، نینتندو بسیاری از شرکت‌های بازی‌سازی را از خود دور کرد، دریم‌کست به نوعی از بین رفت و صاحبان پلی‌استیشن ۲ در نهایت به بسیاری از بهترین بازی‌های نسل دسترسی انحصاری یا اولیه داشتند. با توجه به اهمیت و سودآوری عظیم بازی‌های ویدیویی در حال حاضر بعید است که کنسولی بتواند به این راحتی در بازار بار دیگر جولان دهد.
حتی اگر بگویید که پلی‌استیشن ۲ در زمان عرضه‌ی پلی‌استیشن ۳ در نوامبر ۲۰۰۶ محکوم به مرگ شد، باز هم به این معنی است که این کنسول از شش سال عملکرد باورنکردنی خود لذت برد. با این حال، بسیاری می‌دانند که پلی‌استیشن ۲ بیشتر از این سال‌ها درخشید. عرضه‌ی ضعیف پلی‌استیشن ۳، تازگی Wii و مشکلات سخت‌افزاری ایکس‌باکس ۳۶۰ به این معنی بود که بسیاری کنسول پلی‌استیشن ۲ خود را رها نخواهند کرد. از طرفی این کنسول به دلیل اینکه پلی‌استیشن ۳ از بازی‌های نسل قبل خود به خوبی پشتیبانی نمی‌کرد، همچنان به فروش خوب خود ادامه داد.

پلی‌اسیشن ۲ یک کنسول کامل نبود. در زمینه‌ی بازی‌های زمان عرضه‌ خوب عمل نکرد، پخش‌کننده‌ی دی‌وی‌دی آن به سرعت با گزینه‌های بهتر جایگزین شد، با دوام نبود و در دراز مدت از خطاهای خواندن دیسک رنج می‌برد. از طرفی قابلیت‌های آنلاین آن به طور کلی وحشتناک بودند و کمبودهای اولیه‌ی کنسول برخی از بدترین مواردی است که صنعت تاکنون به خود دیده است.
با این حال، هیچ یک از این‌ها در نهایت اهمیتی نداشت چرا که سونی به تمام آن موارد کوچکی که باید برای محبوبیت کنسول رعایت می‌کرد، بها داده بود. سونی هرگز پلی‌استیشن ۲ را از مسیر موفقیت خود خارج نکرد و هیچ کنسول بزرگی در نسل آن نتوانست از برجسته‌ترین نقص‌های کنسول استفاده کند.
منبع: Den of Geek

4  +  1  = 

یادش بخیر دوران طلایی بود اون موقع همه هم میتونستن کنسول بخرند و بازی کنند دلیل هم داشت اول اینکه کنسول‌های اون موقع سریع کپی می شدند چون اصلا کنسول‌ها آپدیت نداشتند و اینکه قیمت بازی‌ها واقعا پایین بود من خودم اون موقع کارم فروش کنسول‌های بازی بود سال ۸۳ بود بازی می‌فروختم کپی مالزی ۱۵۰۰ تومان الان چی کلی باید پول کنسول بدی از همه بدتر هم کنسول های بازی به این راحتی کپی نمی شند یادش بخیر چه دورانی بود
یادمه یکی از فامیلامون ps2 slim داشت هر وقت میرفتیم خونشون پلی استیشنشو می آورد بازی میکردیم یادش بخیر رزیدنت اویل ۴ رو اولین بار روی این کنسول پلی دادم
” از طرفی این کنسول به دلیل اینکه پلی‌استیشن ۳ از بازی‌های نسل قبل پشتیبانی نمی‌کرد ”
پشتیبانی میکرد بازیای PS2 و PS1 قابلیت Backward Compatibility رو داشت نسخه اولیه که چهار تا پورت USB داشت 😐
کلا سه نفر توی دنیا اون مدل رو دارن
اون کنسول شیشصد دلاری رو
فقط مدل شیشصد دلاری هشتاد گیگابایتی نسل اول اونها رو داشت
چه فکری میکرد سونی، خدا داند
این کنسول افسانه‌ای بود و هست
بهترین بازی‌های کل عمرم رو روی ps2 تجربه کردم
Need for speed carbon/underground 2/most wanted
GTA SA و کلی چیزای دیگه
لعنتی خراب هم نمیشه😂
تنها دلیل فروشش هم این بود که دیگه بازی هایش برام تکراری شده بودن و می خواستم بازی های جدیدی رو تست کنم

source